هو الرحمن الرحیم...

ابروهام هنوز خیسه، سرم رو که بر میدارم جای خطوط ابرو روی مهر میمونه، زل زدم به مهر نسبتا جِرم گرفته و شهادتین میگم:
اشهد ان لا اله الا الله وحده لا شریک له و اشهد ان محمد عبده و رسوله...
و همینطور به جرم روی مهر فکر میکنم!
صدای انذار دهنده من که صدای سهراب نیست(!) ولی یه صدا تو گوشم میپیچه که "این نمازو به کمرت..." در جوابش میگم "جِرم روی مهر خبر از جُرم دل سیاهم میده... و ناگهان این بیت تو ذهنم میپیچه:
خسته ام،خسته از این دست دل
ای خوشا دلهای دور از دسترس

روی کوزه سفالی کوچیکی که روی یکی از طبقات مغازه است و دو تا دستش رو به کمرش زده و داره مستقیم به ما نگاه میکنه، با خط برجسته و سفید نستعلیق نوشته بود:
این کوزه تن عاشق زاری بوده است...
چشم دوختم به کش و قوس های خط نستعلیق، فروشنده داره در مورد روش نوشتن این اشعار توضیح میده، دارم با خودم فکر میکنم "ای کاش خط منم به این قشنگی بود!" ولی خودم جواب میدم "مگه دست نوشته ها تا کی موندنی ان؟"
... این دست که بر گردن آن می بینی
دستی است که بر گردن یاری بوده است...
آخر باید گذاشت و رفت!
"ای خوش آن نغمه که مردم بسپارند به یاد"
داشتم فکر میکردم چقدر برای اینکه نغمه ام تو ذهن مردم بمونه تلاش کردم؟!
چقدر برای اینکه ازم خط و خطوطی به جا بمونه تلاش کردم؟!
و از همه چقدر ها که بگذریم، چقدر برای محبوب ازلی...؟! محبوب من، محبوب من،...
این حرفها احتمالا تاثیر این ده دوازده روز روزه است (که بعید به نظر میرسه چون روزه ما کجا و روزه واقعی کجا!) و شاید تر تاثیر آشنایی با ارمیا معمر! که سهراب و بچه ها از زیر دست و پا تو مراسم تشییع جنازه امام نجاتش داده بودند و حالا توی دیسکو ریسکو(!) پشت به سن، روی خاک اره هایی که مخلوطی از... دارد نماز مغرب و عشایش را در واپسین ساعات شب میخواند! و صدای سهراب که "این نماز را به کمرت..."
باز به خودم فکر میکنم؛ لا اقل ارمیا به خاطر کنجکاویش برای دیدن نامزد جانی به ... رفته و نمازش را دیروقت خواند ولی من...

اللهم اجعلنا من المتمسکین بولایه علی ابن ابی طالب...